Metoda rozwijała się dzięki badaniom anatomicznym, praktyce klinicznej opartej na pracy z szerokim spektrum zaburzeń układu mięśniowo-szkieletowego i trzewnego oraz dzięki sekcjom anatomicznym skoncentrowanym na badaniu anatomii powięzi. Praca według koncepcji FM koncentruje się na powięzi mięśniowo-szkieletowej, pozwalając na zidentyfikowanie specyficznie zlokalizowanych stref powięzi, łączących się z określonymi zaburzeniami ruchomości. Działania terapeutyczne ukierunkowane są na źródło zaburzeń napięć w ciele, a nie tylko na objaw dysbalansu mięśniowo-powięziowego, jakim najczęściej jest ból, co wyróżnia tę metodę spośród innych koncepcji terapeutycznych.